‘De tijd is nabij’

De oude Grieken kenden twee woorden voor de twee vormen van tijd, namelijk ‘chronos’ en ‘kairos’. Chronos is de chronologische tijd die handig is om niet alles tegelijkertijd te laten gebeuren. Chronos is het kader waarin ik me als mens kan bewegen en uiten. Chronos heeft altijd een oorzaak en een gevolg. Chronos is lineair van karakter en maakt geschiedenis van me als ik me door haar laat inpakken. Chronos vreet me met huid en haar op en laat niets van me heel. Maar chronos geeft me wel de kans om mezelf te ontwikkelen, want snoeien doet groeien. Zonder chronos ervaar ik geen drang om mijn bewustzijn te ontwikkelen. Als heilzame lastpak helpt hij me te worden wie ik in de kern al ben.

Kairos is juist het tegenovergestelde van chronos: het tijdloze hiernu, de intuïtieve en creatieve tijd. Het is de hemelse tijd die boven de aardse tijd uit stijgt. Kairos is het beslissende moment, het meest geschikte ogenblik om iets te laten gebeuren, los van vroeger en later. Dat tijdloze moment is er altijd, hier en nu. Het is niet grijpbaar, maar steeds dicht bij me. Het is er nooit niét. Kairostijd is de kosmische tijd en staat conti-nu tot mijn beschikking.

Dit ondoorgrondelijke ogenblik van eeuwigheid is geladen met spanning en ontspanning. Alles wat er is komt samen en verdwijnt in dit tijdstip. Kairos is het hiernu waarin ik al mijn zorgen, angsten, schuldgevoelens, aarzelingen, twijfels, oordelen en drukkende gedachten los kan laten. Waarin alles al gedaan is en waarin alles ook nog open ligt. Op het beslissende ogenblik maak ik contact met mijn pure, authentieke bewustzijn, mijn geest. Het bewustzijn dat al eerder weet wat waarheid is, dan ik het ooit kan bedenken. 

Uit: ‘IK BEN HET ZELF! – De komst van de messias volgens de Apocalyps’